Η αντισυνταγματικότητα της τυχόν νομοθετικής ρύθμισης που θα αφορά την δικαστική απαγόρευση των πολιτικών κομμάτων

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Η δικαστική απαγόρευση πολιτικών κομμάτων , είναι ένα θέμα το οποίο εγείρει τεράστια ζητήματα. Τα οποία κατά την άποψη μου στην σημερινή εποχή , ταλανίζουν τις σύγχρονές κοινωνίες.

Συνταγματικά δημιουργείτε θέμα...

διάκρισης των τριών λειτουργιών της κρατικής εξουσίας. Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο , οι δικαστές να κρίνουν την νομιμότητα ή μη ενός κόμματος. Ο λόγος είναι απλώς και έχει να κάνει με το γεγονός , ότι εάν δινόταν μια τέτοια εξουσία στους δικαστές , σταδιακά θα δημιουργούσαμε , ένα «κράτος δικαστών».

Το άρθρο 16 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789 προνοούσε ότι,

«Η κοινωνία στην οποία δεν έχει εξασφαλιστεί η εγγύηση των (ανθρωπίνων) δικαιωμάτων, ούτε έχει καθοριστεί ο χωρισμός των εξουσιών, δεν έχει καθόλου συγκρότηση».

Κατά την αποψη μου η παραχώρηση στην δικαστική εξουσία ,δικαιοδοσίας να ελέγχει την νομιμότητα ή μη ενός κόμματος εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους.

Πόσες φορές οι δικαστές δεν έχουν έρθει σε σύγκρουση με το κοινωνικό σύνολο, κηρύσσοντας διαφορές νομοθετικές ρυθμίσεις αντισυνταγματικές , και στην ουσία αποτέλεσαν τροχοπέδη στις μεταρρυθμίσεις , που επιχειρούσε είτε η νομοθετική , είτε η εκτελεστική λειτουργία.

Πόσες φορές δεν έγινε λόγος για αντιδραστικά στοιχεία στο Δικαστικό Σώμα. Είναι γνωστό ότι πάρα το θεσμικό πλαίσιο που προστατεύει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και του δικαστικού Σώματος , σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες τα κόμματα εξουσίας, προσπαθούν πάντα να ελέγξουν το πιοι εισέρχονται και βεβαίως πιοι εξέρχονται, από το Δικαστικό Σώμα.

Στις Η.Π.Α όπου και εφευρέθηκε ο όρος «Κράτος Δικαστών» , όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν , επεχείρησε να περάσει , μια σειρα νομοθετικές μεταρρυθμίσεις κοινωνικού περιεχομένου κυρίως, βρήκε απέναντι του το Ανώτατο ομοσπονδιακό δικαστήριο , το οποίο τους κήρυξε όλους αντισυνταγματικούς. Είναι γνωστό ότι για να κυβερνήσει ο οποιοσδήποτε πρόεδρος της Η.Π.Α, πρέπει το κόμμα που τον εξέλεξε να έχει την πλειοψηφία, στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο.

Δεν είναι τυχαίο ότι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της διακυβέρνησης Μπούς του Νεώτερου, ήταν το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να πάρουν την πλειοψηφία του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο τότε πρόεδρος του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού δικαστηρίου Τζών Σκαλιά, αρέσκονταν στο να κάνει διακοπές και να κυνηγάει πάπιες, μαζί με τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ντίκ Τσέινι, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων, τόσο από τον χώρο της πολιτικής όσο και από της δικαιοσύνης.

Πρόσφατα Ομάδα μελών του Κογκρέσου, προερχόμενων από τό Δημοκρατικό κόμμα, εισηγήθηκε νομοσχέδιο, βάσει του οποίου τα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ θα δεσμεύονται από τον Κώδικα Δεοντολογίας που διέπει τη δράση των δικαστών των κατώτερων ομοσπονδιακών δικαστηρίων.

Το νομοσχέδιο προέβλεπε απαγόρευση στους δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα ή δραστηριότητα εξεύρεσης πόρων καθώς και οποιαδήποτε ενέργεια θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση την αμεροληψία τους.

Σύμφωνα με δήλωση του αντιπροσώπου της περιφέρειας της Νέας Υόρκης, Louise Slaughter, «Πρόκειται για πολύ απλούς και στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας και το θεωρούμε πολύ σημαντικό η δράση των μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο παρατυπίας».

Το νομοσχέδιο επικρίθηκε έντονα από πλευράς δικαστών , χαρακτηριστική είναι η δήλωση του προέδρου του Ανώτατου Δικαστηρίου, John Roberts Jr. «Oι ρητώς διατυπωμένοι δεοντολογικοί κανόνες καταλαμβάνουν μόνο τα κατώτερα ομοσπονδιακά δικαστήρια. Το Σύνταγμα συστήνει μόνο ένα δικαστήριο, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών και δίνει στο Κογκρέσο την αρμοδιότητα θέσπισης πρόσθετων δικαστικών οργάνων για την κάλυψη των αναγκών της αμερικανικής δικαιοσύνης. Τα όργανα και οι επιτροπές του Κογκρέσου νομιμοποιούνται να ορίζουν πρότυπα και να θέτουν κανόνες για αυτά τα δικαστικά σώματα και όχι για το Ανώτατο Δικαστήριο».

Όσον αφορα την λειτουργία των κομμάτων, αυτή μου θυμίζει τον Ποινικό Κώδικα που κληροδότησαν , οι Άγγλοι στην Κυπριακή Δημοκρατία , όπου αδικήματα όπως η ζωοκλοπή ,η έκδοση ακάλυπτης επιταγής (προσωπικής), συνήθως είναι αυστηρής ευθύνης , δεν χρειάζεται δηλαδή η απόδειξη ένοχης διάνοιας και προβλέπονται βαρύτατες ποινές.

Αντίθετα εάν ένας διευθυντής εταιρίας εκδώσει τρισεκατομμύρια ευρώ με επιταγές της εταιρείας που φέρουν την υπογραφή του , τότε συμβαίνει το εξής παράδοξο , η εταιρία καταδικάζεται με βάση το ΠΚ 205 για έκδοση ακάλυπτης επιταγής, ο διευθυντής όμως (που συνήθως είναι και ο ιδιοκτήτης ) κατηγορείται με βάση το ΠΚ20 ως αυτουργός , όπου και πρέπει να αποδειχτεί ύπαρξη ένοχης διάνοιας εκ μέρους του, κάτι το οποίο δεν είναι και τόσο εύκολο σύμφωνα με το κυπριακό δίκαιο της απόδειξης.

Αρέσκονται τα κόμματα εξουσίας (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ) να κατηγορούν πότε την ΧΑ και πότε τον ΣΥΡΙΖΑ , ως εγκληματικές οργανώσεις. Δεν είναι όμως τα ίδια αυτά κόμματα εξουσίας , τα οποία σύστησαν εγκληματικές οργανώσεις, ξεπλύματος βρώμικου χρήματος , προκειμένου να χρηματοδοτούν την λειτουργία τους με μίζες από προμηθευτές του Δημοσίου?

Μιλούν για μισθοφόρους- στελέχη της ΧΑ , για επαγγελματίες διαδηλωτές του ΣΥΡΙΖΑ κλπ., αναρωτιέμαι οι πρώτοι διδάξαντες δεν ήταν αυτοί , αφου στις κεντρικές επιτροπές και των δύο κομμάτων οι δημόσιοι και του Ευρύτερου Δημόσιου τομέα υπάλληλοι, είναι σχεδόν το 90%, και στα δύο κόμματα εξουσίας.

Στην Κύπρο και στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία των στελεχών, των φοιτητικών παρατάξεων, εργοδοτούνται σε προγράμματα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ, στα οποία προγράμματα τους εντάσσει το κόμμα, προκείμενου να ανταμείψει τις υπηρεσίες που προσέφεραν στο κόμμα.

Είναι επίσης γνωστό ότι μέσα σε όλους τους χώρους δεν υπάρχουν μόνο καιροσκόποι, υπάρχουν και αξιοπρεπέστατα άτομα, τα οποία όμως δυστυχώς , είτε ακολουθούν κάποια στιγμή το γενικότερο ρεύμα, είτε τίθενται στο περιθώριο.

Καταλήγοντας λοιπόν θα ήθελα να πω το εξής ,η λειτουργία ενός κόμματος άπτεται της Συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας « του συνέρχεσθε» εάν η Δημοκρατία μας θέλουμε να λειτουργεί σωστά, τότε όπως έχει καθιερώσει και το ΕΔΑΔ με τη νομολογία του (Ένωση Τουρκικών σωματείων Δυτικής Θράκης ν. Ελλάδας, Ουράνιο Τόξο ν. Ελλάδας no74989/01, § 42, CEDH 2005-X Stankov etOrganisationmacédonienneunieIlindenc. Bulgaria, nos29221/95 et29225/95, § 87, CEDH 2001-IX), καθήκον του κάθε κράτους είναι να διασφαλίζει τον πλουραλισμό , και ότι σε μια κοινωνία δημοκρατική ,θα μπορούν να συνυπάρχουν όλες οι απόψεις αρεστές και μη σε μια κοινωνία, και όχι να προσπαθεί εξαιτίας της αδυναμίας του να διασφαλίσει την συνύπαρξη αυτών των ιδεών, να προσπαθεί να τις περιορίσει.

Το γεγονός ότι σε μια δημοκρατική χώρα, καταφεύγουμε σε ένα φασιστικό μέτρο για να καταπολεμήσουμε τα ακραία στοιχεία, δείχνει ότι έχουμε υποστεί την πρώτη ήττα .

Διότι μόνο ως ήττα μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι αντί να μετατρέψουμε αυτούς σε δημοκράτες, και να τους αναγκάσουμε να δεχτούν ότι καθένας είναι ελεύθερος να λέει ότι θέλει, βάζουμε περιορισμούς στο τι δικαιούται και τι όχι ο καθένας δικαιούται να διακηρύττει, και με αυτόν τον τρόπο μετατρεπόμαστε εμείς σε φασίστες.

Εάν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή του Ιδιώνυμου (Ο όρος αναφέρεται στο «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται σε νόμο που ψηφίστηκε το 1929 (N. 4229) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Επρόκειτο για νόμο “Περί μέτρων προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών”. Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των “ανατρεπτικών” ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.), τότε θεωρώ ότι φεύγουμε από την δημοκρατία και οδηγούμαστε στον φασισμό , αφου αυτός ως ιδέα έχει ως στόχο την εξάλειψη , των εχθρικών προς την «κοινωνία», και την «Δημόσια Τάξη» ιδεών.

Σύμφωνα με τα παραπάνω θεωρώ ότι τυχόν παραχώρηση εξουσίας , στους Δικαστές να απαγορεύουν την λειτουργία ενός κόμματος είναι τουλάχιστον επικίνδυνη, για τους λογους που έχω παραθέσει. Η ενάσκηση της νομοθετικής λειτουργίας θα πρέπει να στραφεί προς την κατεύθυνση , ότι όλες οι απόψεις όσο ακραίες και αν είναι θα μπορούν να ακούγονται και να συνυπάρχουν . 

Γράφει ο Δελημάτσης Κωνσταντίνος